Instytucja PAN

Prof. dr hab. Tadeusz Władysław Garbuliński zmarł 22 lutego 2011 w Jeleniej Górze. Doktor honoris causa Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Członek rzeczywisty PAN, zastępca przewodniczącego i sekretarza naukowego Oddziału Wrocławskiego PAN. Przewodniczący Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN czterech kadencji (1978-1989) oraz jego honorowy przewodniczący. Członek Komitetu Nauk Fizjologicznych PAN. Prorektor ds. nauki, a następnie rektor Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu w latach 1965-1969. Przewodniczący Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego w kadencji 1969-1971, członek założyciel tego Towarzystwa.

Twórca wrocławskiej szkoły naukowej farmakologii weterynaryjnej, autor znakomitego podręcznika „Farmakologia Weterynaryjna".

Do najważniejszych Jego osiągnięć należy zaliczyć m.in.:

• określenie mechanizmu działania adrenaliny na naczynia wieńcowe serca,

• odkrycie oksydoredukcyjnego działania azotynów na serce przez uwalnianie tlenku azotu; tą śmiałą hipotezą Profesor Tadeusz Garbuliński wyprzedził o 30 lat inne światowej rangi ośrodki badawcze,

• opracowanie schematu regulacji metabolizmu cukrowego w sercu ze wskazaniem udziału receptorów alfa- i beta-adrenergicznych,

• odkrycie udziału nerwu aortowego w przysadkozależnym uwalnianiu glikortykoidów nadnerczowych na podniety pochodzące z układu krążenia krwi,

• odkrycie wywoływania zmian wstrząsowych o charakterze anafilaktoidalnym przez pestycydy fosforoorganiczne,

• wykazanie osłaniającego działania związków przeciwtoryksynowych przed toksycznym wpływem złych jakościowo pasz.

Od końca lat 70. profesor Tadeusz Garbuliński wraz z zespołem zajmował się badaniami immunofarmakologicznymi. Zainicjował i rozwinął ten kierunek badań w Polsce. Wyniki prac w tej dziedzinie należą do pionierskich w piśmiennictwie światowym, inspirując podjęcie i kontynuację tego kierunku badań w innych ośrodkach naukowych. Dorobek swój prezentował na kongresach międzynarodowych, m.in. w Bazylei, San Francisco, Cambridge, Helsinkach, Baku i Sofii. Zapraszany był na wykłady do Wiednia, Fryburga, Berlina, Lipska, Starej Zagory i Tblissi.

Za osiągnięcia naukowe wielokrotnie nagradzany nagrodami Ministra Edukcji Narodowej i PAN, w tym Nagrodą Specjalną Ministra i Prezesa PAN podczas Kongresu Nauki Polskiej. Za całokształt działalności został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Rodła, Zasłużony Nauczyciel PRL oraz Medalem im. Michała Oczapowskiego.

Był uczonym, mistrzem, znakomitym nauczycielem akademickim, wielkim autorytetem nauki i praktyki weterynaryjnej, patriotą, wybitnym Polakiem, człowiekiem, któremu udała się sztuka godnego i niezwykle owocnego życia.